Door Luuk Stam
HENGELO – Zij wist dat haar vader een gouden speldje zou krijgen. Hij wist dat zijn dochter een zilveren zou ontvangen. Wat Cees Tesselaar (67) en zijn dochter Jessica (41) niet wisten, was dat ze op zaterdagmiddag 19 oktober in sporthal De Kamp in Hengelo allebei in het middelpunt van de belangstelling zouden komen te staan.
De Nederlandse volleybalbond Nevobo onderscheidde de Hengelose vader en dochter hier voor hun jarenlange inzet als scheidsrechter. Cees fluit al veertig jaar volleybalwedstrijden voor de bond. Jessica doet dit nu alweer 25 jaar. Beide zijn ze al sinds jaar en dag lid van volleybalvereniging DVO in Hengelo. Jessica speelt hier nog in dames 5. Als scheidsrechter gaan zij en haar vader al jaren heel Oost-Nederland door.
Wat hen drijft? “Het fluiten is iets dat bij het volleybal hoort”, verklaart vader Tesselaar. “Als er geen scheidsrechter is, dan gaat de sport niet door. Dat geldt voor alle sporten. Wij zijn verliefd op het volleybal. Dan wil je ook ten dienste zijn van die sport en wedstrijden fluiten.” Daarmee zetten de twee zich indirect in voor hun eigen vereniging.
Omdat het eerste damesteam van DVO in de derde divisie speelt, eist de bond dat er voor 24 wedstrijden per seizoen een scheidsrechter vanuit Hengelo komt. “We zijn nu met z’n drieën dus dan fluit je in principe allemaal acht wedstrijden”, legt Cees uit. “Dat is prima te doen.”
De familie Tesselaar en de volleybalsport zijn altijd al nauw met elkaar verbonden geweest. “Ik ben in de sporthal opgegroeid”, zegt Jessica. “Mijn ouders, maar ook mijn oom en tante volleybalden. Het is mij met de paplepel ingegoten.” Haar vader voegt toe: “Je hebt ook handbalfamilies en voetbalfamilies. Voor ons is er maar één sport en dat is volleybal.” Wat er zo mooi is aan dit spelletje? “Het technische en het tactische”, vindt Jessica. “En dat een wedstrijd ook helemaal om kan draaien.” Cees houdt van de sportieve kant van het volleybal. “Op het veld strijden de teams om ieder punt, buiten het veld drinken ze samen een biertje”, vertelt hij. “Hoe vaker je de teams tegenkomt, hoe gezelliger dat het wordt.”
Volgens de scheidsrechters gaat het er in de zaal veel gedisciplineerder aan toe dan op het veld. Toch deelde Jessica onlangs voor het eerst in haar scheidsrechtersloopbaan een gele kaart uit, uitgerekend in een wedstrijd waarbij vader Cees tweede scheidsrechter was. “Een coach was zo vervelend dat m’n vader op een gegeven moment naar mij toe kwam en zei; wil je hem alsjeblieft geel geven?”, vertelt ze. “Mensen zijn fanatiek, je mag ook best wel wat zeggen, maar het moet wel beschaafd blijven.”
De Hengelose is één van de weinige vrouwelijke scheidsrechters in de regio. Wie denkt dat ze dan ook liever een dameswedstrijd fluit, heeft het mis. “Juist liever de heren”, vertelt ze. “Dames zitten altijd vier punten later nog even door te zeuren over die ene bal. Heren accepteren dat gewoon. Wat ook helpt, is dat mijn vader en ik als scheidsrechters al best lang meelopen. Heel veel teams kennen ons ook en wij kennen de teams.”
De onderscheiding door de volleybalbond ging gepaard met flink wat cadeaus van de verschillende DVO-teams. “Ik liep met m’n handen vol wijn en bloemen en chocola”, vertelt Jessica. “Dat zegt ook wel wat over de saamhorigheid binnen de vereniging.” Haar vader knikt: “We zijn een grote vereniging, maar de bereidwilligheid om iets voor elkaar te doen is groot. Samen de kar trekken, dat vinden wij heel belangrijk.”
